سرگردانی کارگردان پایتخت در جزیره/ خبرنگاری که خبرنگار از آب درنیامد
تاریخ انتشار: ۵ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۲۲۷۹۴۲
شادی مختاری از انتقادها نسبت به خبرنگارِ داستان "جزیره" گفت و تهیهکننده هم درباره پایان عجیبِ این سریال توضیحاتی داد. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، قسمتِ چهاردهمِ "جزیره" که به نوعی پایان فصل اول این سریال محسوب میشود و به نوعی این پایانبندی را عجیب و ناامیدکننده عنوان کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
آنجایی انتقاد بیشتر میشود برخی شنیدهها حاکی از آن است که فصل دوم این مجموعه ساخته نمیشود و قصه «جزیره» در همین نقطه، ناتمام مانده است. اما «امیرحسین حیدری» تهیهکننده این سریال در گفتوگویی این گفتهها را رد کرد و گفت: در حال به سرانجام رسیدن متنِ فصل دومیم تا کار تولید فصل دوم آغاز شود. چرا که با توجه به شرایط کرونایی و ماجرای امیکرون باید با احتیاط بیشتری پیش برویم. در فصل اول، کرونا لطمه زیادی زد و تعطیلیهای پشتِ سرهمی را شاهد بودیم. وقفههای زیادی در کار ایجاد شد و اگر دقت کرده باشید بسیاری از تولیدات دیگر هم این شرایط را دارند.
وی در پاسخ به این سؤال که بسیاری از سریالها بوده که همینطور ناتمام و نیمهکاره مانده و به مخاطب هم هیچ توجهی نکرده است، افزود: خدا را شکر میکنم که بازتابها از طرف مخاطبان بد نبوده و البته یک اتفاقِ مرسومی هم هست. در سریالها و پلتفرمهای مهم دنیا هم این اتفاق میافتد که گاهی چند سال طول میکشد تا فصل جدید سریالی آماده شود. البته که ما در تلاشیم هرچه زودتر این اتفاق بیفتد. از طرفی باید بازتابها مشخص شوند تا پلتفرمِ پخشکننده و سازندگانِ سریال بدانند بقیه راه را چطور باید بروند. کامنتها و نظرات گاهی اوقات میتواند در محتوای فصل جدید تأثیرگذار باشد و حتی فیتیله برخی از خرده پیرنگها را پایینتر بیاورد. اتفاقاً مخاطب به ما راه و چاره را نشان میدهد که درام و قصه را چگونه پیش ببریم.
موضوعِ دیگر در سریالهای خانگی خصوصاً "جزیره" کُندی و نوعی آشفتگی است؛ البته که در قسمتِ چهاردهم، سیروس مقدم کمی هیجان و سرعت را چاشنی سکانسهایش کرده است. اما کماکان خودش و محتوای "جزیره" سرگرداناند. آن آشفتگی وجود دارد که نه تنها نمیتوانند مخاطب را جذبِ خودشان کنند، بلکه تماشاگر را سردرگم میکند این سریال، ماجراجویانه است، عاشقانه یا معمایی!
نکتهای که بسیاری از کارشناسان دارند ضعف ساختاری و محتوایی سریالها است. اتفاقاً فریب مخاطب با عبور از خط قرمزها، گریمهای خاص و استفاده از سلبریتیها در این آثار که اینجا هم به غیر از دیدنِ دورهمی چهرهها خبری از سریال با کیفیت نیست. اگرچه تک و توک در این میان اتفاقاتی میافتد اما خیلی به ندرت، سریالِ راضیکنندهای در قابِ نمایشخانگی دیده میشود. مصداقِ بارز آن در سریال "جزیره" وجود دارد؛ سیروس مقدم در تجربه اولِ خود در فضای شبکه نمایشخانگی، «خوابزده» را با فیلمنامهای شبیه به آثار ماورایی و پندآموز دهه 1380 تلویزیون و بدون ستاره سینمایی تولید کرد که حتی قابلیت پخش از رسانه ملی را هم داشت. اما در نمایشخانگی با استقبالی روبرو نشد. اینجا دیگر سرمایهگذاران و تهیهکنندگانِ «جزیره» آن ریسک را نپذیرفتند و به سراغ یک خواننده پاپ همراه با چند سلبریتی و البته آکسسوار و و ساختاری لاکچری رفتند.
سیروس مقدم در "جزیره" از آن طرف بوم افتاد و این بار ستارههای سالهای دور سینما را کنار یک خواننده پاپ نوجوانپسند و گروهی از بازیگران نوظهور تئاتری و تلویزیونی که در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفتند، قرار داد، البته شادی مختاری ـ بازیگر نقش صحرا ـ بهغیر از چند سکانس ابتدایی سریال، بازی قابل ملاحظهای ندارد. بازی فروتن تا اینجا، نسبت به سریال "مانکن"، بازی رئالتری درآمده است. میترا حجار و هنگامه قاضیانی و حتی غزل شاکری هم بازی روتین سالهای اخیرشان را ارائه دادهاند و نتوانستند در اندازههای خودشان ظاهر شوند، اما حسام منظور و کاظم سیاحی و امیر کاظمی کیفیت بهتری نسبت به بقیه دارند.
درباره بازی امیر مقاره هم میتوان به گفتوگوی شخصیت ارشد با خواهرش ماهک اشاره کرد که نگاهها، اکتها و دیالوگگویی روان نیستند و نمیتوانند ما را به دنیای شخصیت نزدیک کنند. از طرفی نمیتوان این سریال را با مجموعه "زخمکاری" مقایسه کرد؛ درست است که میخواهد پشتپردهای از زندگی سرمایهداری و طبقه مرفهنشین جامعه را به نمایش درآورد اما آنقدر شخصیتها و اتفاقات داستان اگزجره درآمدهاند که نمیتوان این دو مجموعه را با هم مقایسه کرد.
تهیهکنندگان سریال تنها سعی کردهاند با ساختاری لاکچری، لباس و آکسسوار و چیدمان خانهها و ویلاها و لوکیشنها، به سریال رنگ بدهند اما هیچ توجهی به محتوا و روند داستان ندارند، اینجا هم سکانسها و پلانهای بیربط وجود دارد و اصلاً معلوم نیست هدف کارگردان و سازندگان سریال از ساخت "جزیره" عشقِ میان صحرا و ارشد است یا افشای طبقه ثروتمند و تجارتهای رانتی و مافیای پشتپرده آن و همچنین توطئهها و دسیسههای خانوادگی با انگیزههای مالی دارد، درباره هیچکدام از این اهداف درست و واضح صحبت نمیکند و حتی در گرهافکنی و گرهگشایی هم موفق نیست!
تنها امتیازی که نمایش خانگی از آن برای جلب توجه مخاطب و به هم ریختن بازار سریالسازی و برنامهسازی سوءاستفاده میکند، یک بام و دو هوایی در ممیزیها است؛ ممیزی و سانسور فقط در گریم و فضاسازی صحنهای نیست بلکه در محتوا بیشتر به چشم میخورد که در اسبابِ ثروتِ ویاودیها هیچ توجهی به محتوا نمیشود. همان نکتهای که با شادی مختاری بازیگر نقش صحرا بیشتر دربارهاش صحبت کردیم که مخاطب نمیداند سازنده "جزیره" بهدنبال کدام سرمنزل بوده است، عمدتاً در شخصیتپردازی بسیار ضعیفاند و تیپها هم درست درنیامدهاند.
مخصوصاً نقش خبرنگار که «مختاری» در سالهای قبل از بازیگری، آن را تجربه کرده است اما اصلاً این نقش در دامنه درام به خوبی درنیامده است. از این بازیگر جوان سؤال کردیم مخاطب با تماشایِ جزیره شاهد سرگردانی زیادی است این انتقادها علاوه بر نمایشِ ضعیف خبرنگار قصه نسبت به «جزیره» وارد میشود.
او این چنین به خبرنگار تسنیم پاسخ داد: "به هر حال سریال جزیره 26 قسمت بوده و الان فقط 14 قسمت ساخته شده و فصل اول آن منتشر شد. خیلی از این پیچیدگیها در صورتِ ساخت فصل دوم، برای مخاطب حل میشود. خیلی از مسائل و داستانهایی که برای مخاطب محسوس و ملموس شده، قطعاً با ساختِ قسمتهای باقیمانده در فصل دوم، مشخص خواهند شد."
مختاری همچنین اشاره کرد که با نقش «صحرا» یاد سالهای خبرنگاری خودم افتادم. همیشه پذیرای انتقاد بودهام و اصلاً نقد نباشد اتفاقِ درستی نمیافتد. اما این را بدانید که من خبرنگار بودهام و البته اینجا هم یک کار نمایشی ساختیم. من سالها در رسانهها کار کردم و خبرنگارانی دیدم که سوژهها را آنقدری جدّی پیگیری میکنند که کم از کارآگاه ندارند. در اثر نمایشی و درام، گاهی در واقعیتِ مسئله، دستکاریهایی اتفاق میافتد تا کار جذابیت بیشتری پیدا کند. معتقد نیستم تصویر غیرواقعی ساختیم و اگر نکتهای هست و خبرنگاران اعتراض دارند به حسابِ این بگذارند که درام است و در قصه نکاتی اضافه میشود تا جذابیت نمایشی بیشتر شود.
بازیگر نقشِ اول سریال "جزیره" همچنین ابراز امیدواری کرد فصل دوم ساخته شود و گرههای سریال کاملاً برای مخاطبان باز شود.
با همه این اوصاف، فصل اول سریال "جزیره" تمام شد و کارگردانی سیروس مقدم نمره قابل قبولی نمیگیرد. چون فارغ از تناقض در نمایشِ خبرنگاران، تناقضها بهوفور در سریال "جزیره" وجود دارد، البته با توجه به سابقه درخشان سیروس مقدم که او را رسانهایها، کارخانه سریالسازی میشناسند، اینهمه ضعف ساختاری بعید بود، چرا که مقدم در دهه 1390 و زمان کاهش اقبال مخاطب از آثار تلویزیونی توانست گروهی از مخاطبان را پای گیرندههای تلویزیون نگه دارد.
در روزهای نخست قبل از انتشار این سریال درباره حضور برجسته و نقش مؤثر خبرنگار داستان زیاد صحبت میشد اما بهنظر میرسد نمایش سازندگان این سریال از جایگاه خبرنگار بسیار توهینآمیز بوده است، چرا که خبرنگار را متعهد و جسور نشان میدهند اما او بهراحتی هرچهتمام عاشق ارشد شاهنگ (امیر مقاره) میشود، در حالی که صحنههای اولیه داستان او را منتقد اصلی تجارتهای جاهطلبانه این گروه در جزیره کیش نشان میدهد.
ما در ابتدا میبینیم که این "صحرا" خبرنگار اقتصادی است اما در همان دقایق ابتدایی مشخص میشود که برای پوشش مسابقات والیبال ساحلی به کیش میرود! کدام رسانه در کجای جهان، یک خبرنگار اقتصادی را که چند پرونده در دادگاه علیه او تشکیل شده است و چهره موجهی از آن رسانه نیست، برای پوشش مسابقات ورزشی میفرستد؟ یا اینکه به هر روشی که میتواند خودش را به فرد پولداری که بهقول اهالی جزیره، کل آنجا را در اختیار دارد قالب کند تا به او ضربه بزند، این است تصویری که سازندگان "جزیره" از خبرنگاران دارند.
سریالهای او غالباً سرراست و بیتکلف بودند؛ برای همین بیننده عام درگیر آنها میشد. «خوابزده» برای او یک تجربه متفاوت بود؛ در واقع سریال را با فیلمنامهای شبیه به آثار ماورایی و پندآموز دهه 1380 تلویزیون، بدون ستاره سینمایی در شبکه نمایش خانگی تولید کرد که میتوانست این سریال را تلویزیون پخش کند، چرا که در نمایش خانگی با استقبال خوبی مواجه شد و شاید یکی از دلایل اصلی منتشر نشدن فصل دوم آن، همین باشد.
شاید نقطه اصلی ضعفِ سیروس مقدم در این سریال همین نکته باشد که او این بار به سبک مرسوم کارگردانیاش در سریالهای تلویزیونی عمل نکرد؛ شاید اگر کارگردان "جزیره" مثل ساخت کارهایی مثل "اغما" و "مدینه" به محتوا بیشتر توجه میکرد و نمیخواست از پوسته اصلیاش خارج شود، سریال به این روز نمیافتاد، چرا که در فضای نمایش خانگی، سازندگان در تلاشاند هر نوع جذابیتی را بهکار بندند تا برگشت سرمایه اتفاق بیفتد.
حالا که این سریال قرار است فصل دوم را با توجه به بازتابهای مردمی و واکنشهای رسانهای تدارک ببیند ایکاش هرکاری میکند مثلِ فصل اول آنقدر آشفته، سردرگم و سرگردان قسمتهایش را طراحی و تولید نکند. اگر سیروس مقدم و همکاران سازندهاش 14 قسمتِ فصل اول را با دقت تماشا نکردهاند، چون مجبور بودهاند سریعاً برای انتشار به پلتفرم برسانند، حالا از این فرصت استفاده کنند و نقاط ضعف، گافها و حتی نکاتِ مثبتِشان را مورد توجه قرار دهند.
دردِ مشترک "جزیره" و "میدان سرخ"انتهای پیام/
منبع: تسنیم
کلیدواژه: شبکه نمایش خانگی سریال شبکه نمایش خانگی سریال نمایش خانگی سیروس مقدم سریال ها فصل اول فصل دوم سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۲۲۷۹۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
زنانی که در کن رئیس شدند
در طول بیش از هفت دهه برگزاری جشنواره فیلم کن، تاکنون ۹ سینماگر زن توانستهاند در راس هیات داوران بخش مسابقه اصلی این رویداد سینمایی قرار بگیرند.
به گزارش ایسنا، «اولیویا دی هاویلند» هنرپیشه بریتانیایی-آمریکایی برنده اسکار اولین زنی است که در تاریخ جشنواره کن و در سال ۱۹۶۶ در راس هیات داوران رقابتی این رویداد سینمایی قرار گرفت و در سالهای پس از آن نیز «سوفیا لورن» (۱۹۶۶)، «اینگرید برگمن» (۱۹۷۳)، «ژن مورو» (۱۹۷۵) و (۱۹۹۵)، «ایزابل آجانی» (۱۹۹۷)، «لیو اولمان» (۲۰۰۱)، «جین کمپیون» (۲۰۱۴)، «کیت بلانشت» (۲۰۲۸) به عنوان رئیس هسئت داوران جشنواره کن انتخاب شدهاند و امسال نیز «گرتا گرویگ» کارگردان فیلم موفق «باربی» نهمین سینماگر زنی خواهد بود که برای داوری در یکی از مهم ترین جشنوارههای سینمایی مینشیند.
*در زیر نگاهی خواهیم داشت به تمام چهرههایی که در طول بیش از ۷ دهه برگزاری جشنواره کن، ریاست هیات داوران بخش رقابتی را بر عهده داشتهاند:
۲۰۲۳؛ «روبن اوستلوند» سینماگر سوئیسی پس از کسب دومین نخل طلای جشنواره کن از جشنواره سال گذشته، در راس داوران کن قرار گرفت و با تصمیم دیگر اعضای هیات داوران فیلم «آناتومی یک سقوط» از «ژوستین تریه» از کشور میزبان فرانسه برنده جایزه اول جشنواره نام گرفت.
۲۰۲۲؛ هفتاد و پنجمین جشنواره فیلم کن با حضور اصغرفرهادی به عنوان یکی از اعضای داوران در کنار «وینسنت لیندون» بازیگر فرانسوی در راس تیم داوری برگزار شد و فیلم «برادران لیلا» از سعید روستایی هم در بخش مسابقه رونمایی شد و سرانجام «رابین اوستلوند» با فیلم «مثلث غم» برای دومین بار فاتح نخل طلا شد.
۲۰۲۰ و ۲۰۲۱؛ جشنواره سال ۲۰۲۰ در نهایت به دلیل همهگیری کرونا برگزار نشد و به جای ان رویدادی محدود در سپتامبر همان سال با نمایش چند فیلم برگزار شد. «اسپایک لی» کارگردانی آمریکایی که برای ریاست هیات داوران کن ۲۰۲۰ انتخاب شده بود در دوره بعدی به جشنواره بازگشت و ریاست داوران هفتاد وچهارمین دوره کن در سال ۲۰۲۱ را بر عهده داشت. در سالی که فیلم «قهرمان» فرهادی جایزه بزرگ هیات داوران را به خود اختصاص داد، فیلم فرانسوی «تیتان» از «جولیا دورکورنو» صاحب نخل طلای بهترین فیلم شد.
۲۰۱۹؛ هفتاد و دومین دوره جشنواره کن با حضور «الخاندرو گونزالز ایناریتو» در مقام ریاست داوران برگزار شد و اعضای هیات داوران که شامل چهرههایی چون «کلی رایکارد»، «پاول پالیکوفسکی» و «آلیس رورواشر» بودند به اتفاق آرا فیلم کرهای «انگل» را برنده نخل طلا معرفی کردند، فیلمی که در ادامه در جوایز اسکار تاریخ ساز شد و به عنوان یکی از موفقترین فیلمهای غیرانگلیسی زبان تمام ادوار سینما شناخته میشود.
۲۰۱۸؛ «کیت بلانشت» بازیگر تحسینشده استرالیایی در راس داوران کن ۲۰۱۸ قرار داشت. او هشتمین زن تاریخ کن به عنوان رئیس هیات داوران نام گرفت و در نهایت به همراه دیگر اعضای داوران فیلم ژاپنی «دزدان فروشگاه» ساخته «هیروکازو کوریدا » را شایسته دریافت نخل طلای کن دانستند.
کیت بلانشت۲۰۱۷؛ در این دوره از جشنواره که همزمان با هفتادمین سالگرد جشنواره کن بود، «پدرو آلمادوار» کارگردان اسپانیایی ریاست هیات داوران را بر عهده داشت و در نهایت فیلم سوئدی «میدان» به کارگردانی «روبن اوستلوند» برنده نخل طلای بهترین فیلم شد.
۲۰۱۶؛ در جشنواره کن ۲۰۱۶ نوبت به «جورج میلر» سینماگر استرالیایی و خالق سری فیلمهای «مکس دیوانه» بود که فرصت حضور در جایگاه معتبر ریاست بخش رقابتی کن را تجربه کند.
در این سال که نخل طلای بهترین فیلم به «من، دنیل بلیک» ساخته تحسین شده انگلیسی رسید، کتایون شهابی، تهیهکننده ایرانی نیز یکی از داوران بخش رقابتی این رویداد سینمایی بود. فیلم «فروشنده» ساخته اصغر فرهادی نیز در این دوره از جشنواره برنده دو جایزه بهترین فیلمنامه و بهترین بازیگر مرد (شهاب حسینی) شد.
۲۰۱۵؛ در شصتوهشتمین دوره جشنواره فیلم کن برای اولینبار نام دو سینماگر را در راس هیات داوران این رویداد سینمایی قرار گرفت؛ برادران «کوئن». این دو کارگردان صاحبنام تاکنون ۹ اثر را در جشنواره کن شرکت دادهاند و در سال ۱۹۹۱ یک نخل طلا، سال ۱۹۹۶ و ۲۰۰۱ دو جایزه بهترین کارگردانی و در سال ۲۰۱۳ جایزه بزرگ جشنواره فیلم کن را از آن خود کردهاند. در سال ۲۰۱۵ در نهایت جایزه نخل طلا به «دیپان» ساخته «ژام اودیار» فرانسوی رسید.
۲۰۱۴؛ «جین کمپیون» کارگردان صاحبنام که در تمام ادوار برگزاری جشنواره کن، تنها کارگردان زن برنده نخل طلا محسوب میشود، سال گذشته و در دوره شصتوهفتم بر مسند هیات داوران بخش رقابتی کن نشست. وی در سال ۱۹۹۲ با فیلم تحسینشده «پیانو» موفق به دریافت این جایزه شد و در میان چهار کارگردان زنی قرار دارد که تا کنون توانستهاند نامزد اسکار کارگردانی شوند.
جین کمپیون۲۰۱۳؛ مسئولان برگزاری جشنواره کن در حالی «استیون اسپیلبرگ» کارگردان سرشناس هالیوود را به عنوان ریاست هیات داوران شصت و ششمین دوره این رویداد سینمایی انتخاب کردند که وی با وجود کارنامه کاری فوقالعاده، در جشنواره کن سابقه درخشانی نداشت و تنها حضورش به سال ۱۹۷۴ با فیلم «شوگرلند اکسپرس» بازمیگردد که نامزد نخل طلا بود و توانست مشترکا جایزه بهترین فیلمنامه را به دست آورد.
۲۰۱۲؛ در شصتوپنجمین دوره جشنواره کن «نانی مورتی»، کارگردان سرشناس ایتالیایی بر منصب ریاست هیات داوران نشست. این کارگردان باسابقه ایتالیایی حضور چشمگیری در کن داشته؛ به گونهای که ششبار در بخش رقابتی نامزد نخل طلا بوده و یکبار این جایزه را با فیلم «اتاق پسر» در سال ۲۰۰۱ همراه با جایزه فیپرشی از آن خود کرد. از دیگر افتخارات این کارگردان در کن میتوان به جایزه بهترین کارگردانی و جایزه کالسکه طلایی سال ۲۰۰۴ اشاره کرد. در این دوره «هانکه» برای فیلم «عشق» نخل طلا را گرفت.
۲۰۱۱؛ «رابرت دنیرو»، بازیگر سرشناس و پرافتخار هالیوودی در این سال رییس هیات داوران کن بود. وی سابقه چندانی در جشنواره کن نداشت و یکبار با فیلم «راننده تاکسی» در بخش رقابتی حضور داشت. در سالی که دنیرو به عنوان یک چهره سرشناس و مطرح بر مسند ریاست هیات داوران کن نشست، «درخت زندگی» ساخته «ترنس مالیک» نخل طلا را به دست آورد.
۲۰۱۰؛ اینبار نوبت «تیم برتون»، دیگر کارگردان سرشناس هالیوود بود تا در شصتوسومین دوره کن رییس هیات داوران شود. در کارنامه سینمایی این کارگردان تنها یک حضور در بخش رقابتی با فیلم «ادوود» دیده میشود. «عمو بونمی که میتونه خاطرات زندگی گذشتهاش را به یاد بیاره» از تایلند بهترین فیلم بخش رقابتی معرفی شد.
۲۰۰۹؛ «ایزابل هوپر»، بازیگر سرشناس فرانسوی که دوبار در سالهای ۱۹۷۸ و ۲۰۰۱ برای فیلمهای «ویولت» و «معلم پیانو» بهترین بازیگر کن شد، رییس هیات داوران جشنواره کن بود که در پایان فیلم «ربان سفید» ساخته میشل هانکه را به عنوان برنده نخل طلا اعلام کرد.
ایزابل هوپر۲۰۰۸؛ «شون پن»، بازیگر و کارگردان هالیوودی در حالی ریاست هیات داوران را برعهده داشت که در سال ۱۹۹۷ با فیلم «او بسیار دوست داشتنی است» جایزه بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرد و در سال ۲۰۰۱ نیز با فیلم «پیمان» نامزد نخل طلا شد. در این سال فیلم «کلاس» ساخته «لاورنت کانته» نخل طلا را کسب کرد.
۲۰۰۷؛ «استفن فریرز» که سابقه دو نامزدی نخل طلا در سالهای ۱۹۸۷ و ۱۹۹۶ را داشت، رییس هیات داوران کن شد. فیلم «۴ ماه، ۳ هفته و دو روز» ساخته «کریستین مونیگو» نخل طلا را به دست آورد.
۲۰۰۶؛ در پنجاهونهمین دوره جشنواره کن «وونگ کار وای»، کارگردان موج نو سینمای هنگکنگ با چهار نامزدی نخل طلا، رییس هیات داوران معرفی شد. وی یک جایزه بهترین کارگردانی کن را با فیلم «خوشبخت کنار هم» در کارنامه سینمایی دارد. در این سال فیلم تحسینشده «بادی که به مرغزار میوزد» به کارگردانی «کن لوچ» موفق به کسب نخل طلا شد.
۲۰۰۵؛ «امیر کاستاریکا» به عنوان یکی از برترین و پرافتخارترین چهرههای تمام ادوار جشنواره کن رییس تیم داوری بخش رقابتی شد. این کارگردان صربستانی در سال ۱۹۸۵ با فیلم «وقتی پدر برای کار و کاسبی رفته بود» و در سال ۱۹۹۵ با فیلم «زیرزمین» دو جایزه نخل طلا را گرفت. وی سهبار دیگر نیز نامزد نخل طلا شد و یک جایزه بهترین کارگردانی (عصر کولیها) و یک جایزه فیپرشی را نیز کسب کرده است. در این سال فیلم «بچه» ساخته برادران داردن بهترین فیلم معرفی شد.
۲۰۰۴؛ «کوئنتین تارانتینو»، کارگردان موفق هالیوود در پنجاهوهفتمین دوره کن رییس هیات داوران بود. وی در سال ۱۹۹۴ با فیلم «داستان عامهپسند» نخل طلا گرفت و به اوج شهرت رسید. وی دوبار پس از آن نیز با فیلمهای «ضدمرگ» و «حرامزادههای عوضی» نامزد نخل طلا بود. در این سال نخل طلا به فیلم «فارنهایت ۹/۱۱» ساخته مایکل مور رسید.
۲۰۰۳؛ «پاتریس شرو»، بازیگر و کارگردان فرانسوی که سهبار سابقه حضور در بخش رقابتی را داشت، در سال ۱۹۹۴ با فیلم «ملکه ماروت» جایزه هیات داوران را گرفت. فیلم «فیل» ساختهی معروف «گاس ون سنت» در این سال نخل طلا را گرفت.
۲۰۰۲؛ «دیوید لینچ»، کارگردان سرشناس آمریکایی رییس هیات داوران بود. لینچ که با فیلم «در قلب وحشی» در سال ۱۹۹۰ نخل طلای کن را کسب کرد، سهبار دیگر با فیلمهای «جاده مالهند» (جایزه بهترین کارگردانی) ، «داستان استریت» و «توئین پیکس: با من بر آتش برو» نامزد نخل طلا بوده است. در این سال فیلم «پیانیست» ساخته رومن پولانسکی جایزه بهترین فیلم را گرفت.
۲۰۰۱؛ اینبار ریاست هیات داوران کن به یک بازیگر و کارگردان زن رسید؛ «لیو اولمان»، سینماگر نروژی و بازیگر مورد علاقه «اینگمار برگمن» در راس تیم داوری کن قرار گرفت. وی با فیلم «بیایمان» در سال ۲۰۰۰ نامزد نخل طلا بود. در این سال فیلم «اتاق پسر» ساخته «نانی مورتی» بهترین فیلم جشنواره شد.
لیو اولمان۲۰۰۰؛ «لوک بسون»، کارگردان سرشناس فرانسوی در حالی در این سال رییس هیات داوران شد که در کارنامه سینماییاش حضور چشمگیری در جشنواره کن دیده نمیشود. «لارس فون تریر» با فیلم «رقصنده در تاریکی» نخل طلا را گرفت.
۱۹۹۹؛ در این سال «دیوید کراننبرگ»، کارگردان سرشناس کانادایی در جشنواره کن رییس هیات داوران شد. وی چهار نامزدی نخل طلا، کسب یک کالسکه طلایی و یک جایزه ویژه هیات داوران را در افتخارات خود دارد. «رزتا» ساخته برادران داردن نخل طلای کن را به دست آورد.
۱۹۹۸؛ «مارتین اسکورسیزی»، از سرشناسترین و بزرگترین کارگردانان معاصر سینمای جهان در این سال رییس هیات داوران جشنواره کن بود. وی در سال ۱۹۷۶ با فیلم «راننده تاکسی» موفق به کسب نخل طلا شد و سهبار دیگر نیز در بخش رقابتی حضور داشت. فیلم «پس از ساعتها» جایزه بهترین کارگردانی کن را برای او به ارمغان آورد. فیلم «ابدیت و یک روز» ساخته «تئو آنجلوپلوس» جایزه نخل طلا را از آن خود کرد.
۱۹۹۷؛ «ایزابل یاسمین آجانی»، بازیگر فرانسوی و برنده چهار جایزه بازیگری سزار، گرچه حضور پررنگی در جشواره کن نداشته، اما به عنوان رییس هیات داوران جشنواره انتخاب شد. در این سال فیلم «طعم گیلاس» ساخته عباس کیارستمی و «مارماهی» ساخته «شوهی ایمامورا» مشترکا نخل طلا را کسب کردند.
ایزابل آجانی۱۹۹۶؛ «فرانسیس فورد کاپولا»، کارگردان صاحبنام هالیوود و خالق «پدرخوانده» ریاست هیات داوران کن را در این سال عهدهدار بود. وی دو جایزه نخل طلا با فیلمهای «اینک آخرالزمان» (۱۹۷۹) و «مکالمه» (۱۹۷۴)، یک جایزه فیپرشی و یک جایزه کلیسای معنوی را در کارنامه سینمایی خود دارد. در این سال جایزه نخل طلا به فیلم «رازها و دروغها» ساخته «مایک لی» رسید.
۱۹۹۵؛ «ژن مورو»، هنرپیشه، خواننده و کارگردان فرانسوی هدایت هیات داوران کن را در این سال در دست داشت. این سینماگر فرانسوی در سال ۱۹۶۰ با فیلم «هفت روز، هفت شب» جایزه بهترین بازیگر زن را از آن خود کرد. فیلم «زیرزمین» ساخته «امیر کاستاریکا» موفق به دریافت نخل طلای کن شد.
ژن مورو۱۹۹۴؛ چهلوهفتمین دوره جشنواره کن با ریاست «کلینت ایستوود»، کارگردان و بازیگر مشهور آمریکایی در هیات داوران همراه بود. وی با یک نخل طلا برای «رودخانه مرموز» (۲۰۰۳) و چهار حضور در بخش رقابتی و یک نخل طلای افتخاری کارنامه درخشانی در جشنواره کن دارد. در این سال فیلم «داستان عامهپسند» ساخته «کوئنتین تارانتینو» جایزه بهترین فیلم را کسب کرد.
۱۹۹۳؛ «لوئیس مال»، کارگردان سرشناس سینمای فرانسه که نخل طلای کن را با فیلم «دنیای خاموش» در سال ۱۹۵۶ کسب کرد، رییس هیات داوران معرفی شد. از دیگر افتخارات او در کن میتوان به سه نامزدی نخل طلا با فیلمهای «کودک زیبا»(۱۹۷۸)، «زمزمه قلب»(۱۹۷۱) و «کلکته»(۱۹۶۹) اشاره کرد. جایزه نخل طلا مشترکا به «وداع با محبوبم» ساخته «چن کایگه» و «پیانو» ساخته «جین کمپیون» اعطا شد. «عباس کیارستمی»، کارگردان سرشناس ایرانی یکی از اعضای هیات داوران بود.
۱۹۹۲؛ «ژرار دپاردیو»، بازیگر مشهور فرانسوی که اخیرا تابعیت روس گرفته در این سال رییس هیات داوران کن شد؛ در حالی که دو سال پیش از آن برای فیلم «سیرانو دوبرژاک» جایزه بهترین بازیگر مرد را از کن گرفته بود. فیلم «بهترین نیات» ساخته «بیل آگوست» جایزه نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۹۱؛ «رومن پولانسکی»، کارگردان، نویسنده و بازیگر سرشناس هالیوود که امسال با «ونوس در پوست خز» یکی از نامزدهای نخل طلا است، در سال ۱۹۹۱ بر مسند ریاست داوران کن نشست. وی در سال ۲۰۰۲ موفق به کسب نخل طلا با فیلم «پیانیست» شد، در حالی که پیش از آن نیز با فیلم «مستاجر» در سال ۱۹۷۶ در بخش رقابتی حضور داشت. فیلم «بارتون فینک» ساخته «برادران کوئن» نخل طلای این سال را کسب کرد.
۱۹۹۰؛ در این سال نوبت به چهره سرشناس سینمای ایتالیا «برناردو برتولوچی» رسید تا ریاست هیات داوران کن را به عهده بگیرد. این کارگردان سرشناس دو نامزدی نخل طلا با فیلمهای «زیبایی ربوده شده» (۱۹۹۶) و «تراژدی یک مرد مضحک» (۱۹۸۱) کسب کرده و یک جایزه نخل طلای افتخاری را نیز دریافت کرد. در این سال فیلم «در قلب وحشی» ساخته «دیوید لینچ» موفق به دریافت نخل طلای کن شد.
۱۹۸۹؛ «ویم وندرس» از چهرههای مطرح تمام ادوار جشنواره کن است که در سال ۱۹۸۹ رییس هیات داوران بود. وی علاوهبر کسب نخل طلا در سال ۱۹۸۴ با فیلم «پاریس تگزاس»، ۸بار دیگر با فیلمهای چون «پادشاهان جاده»، «دوست آمریکایی»، «همت»، «بهشت بر فراز برلین»، «بسیار دور، چنین نزدیک»، «پایان خشونت» و «فیلمبرداری در پالرمو» نامزد نخل طلا بود. یک جایزه ویژه هیات داوران، جایزه بهترین کارگردانی، دو جایزه فیپرشی و کلیسای معنوی از افتخارات وندرس در کن هستند. در این سال فیلم «جنسیت، دروغها و نوار ویدئو» ساخته «استیون سودربرگ» جایزه نخل طلا را گرفت.
۱۹۸۸؛ ریاست هیات داوران چهلویکمین دوره جشنواره کن به «اتوره اسکولا»، کارگردان و فیلمنامهنوس مطرح ایتالیایی رسید که هشتبار در جمع نامزدهای نخل طلا حضور داشته است. وی جایزه بهترین کارگردانی با فیلم «زشت، کثیف، بد» (۱۹۷۶) و یک جایزه بهترین فیلمنامه با فیلم «تراس» (۱۹۸۰) را از کن کسب کرد. وی آخرینبار با فیلم «شکوه» در سال (۱۹۸۹) نامزد نخل طلا بود. در این سال فیلم «پله فاتح» ساخته «بیل آگوست» بهترین فیلم بخش رقابتی را گرفت.
۱۹۸۷؛ «ایو مونتان»، بازیگر فرانسوی در این سال رییس هیات داوران کن شد تا مهمترین دستاورد زندگی هنریاش رقم بخورد. فیلم «زیر خورشید شیطان» ساخته «موریس پیاله» بهترین اثر بخش رقابتی انتخاب شد.
۱۹۸۶؛ «سیدنی پولاک»، کارگردان صاحبنام آمریکایی چهار سال پس از کسب جایزه اسکار ریاست هیات داوران کن را به عهده گرفت. این کارگردان فقید در سال ۱۹۷۲ با فیلم «جرمی جانسون» نامزد نخل طلا بود. در این سال فیلم «ماموریت مذهبی» ساخته «رولند جافه» موفق به کسب نخل طلا شد.
۱۹۸۵؛ یکی از معروفترین عناصر موج نو سینمای جمهوری چک «میلوش فورمن» بر مسند ریاست هیات داوران کن نشست. این کارگردان برنده دو جایزه اسکار، در سال ۱۹۷۱ با فیلم «جهش» نامزد نخل طلا شد که البته جایزه ویژه هیاتداوران را گرفت. فیلم «وقتی بابا برای کار و کاسبی رفته بود» به کارگردانی «امیر کاستاریکا» جایزه نخل طلای این دوره را دریافت کرد.
۱۹۸۴؛ «درک بوگارد»، بازیگر انگلیسی در حالی رییس هیات داوران معرفی شد که سابقه چندانی در این جشنواره سینمایی نداشت. در پایان این دوره فیلم «پاریس تگزاس» ساخته «ویم وندرس» نخل طلا گرفت.
۱۹۸۳؛ در این سال «ویلیام استیرن»، رماننویس آمریکایی و برنده جایزه «پولیتزر» به عنوان چهرهای نهچندان سینمایی و از دنیای ادبیات بر مسند ریاست هیات داوران نشست. فیلم «تصنیف نارایاما» ساخته «شوهی ایمامورا» جایزه نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۸۲؛ «جورجیو استرلر»، کارگردان ایتالیایی نهچندان سرشناس تئاتر و اپرا سکان هدایت هیات داوران کن را برعهده داشت. در این سال فیلم «گمشده» ساخته «کاستا گاوراس» و «راه» ساخته «ییلماز گونی» نخل طلا را مشترکا دریافت کردند.
۱۹۸۱؛ «ژاک دری»، کارگردان و فیلمنامهنویس فرانسوی که بیشتر برای ساخت فیلمهای جنایی شهرت دارد به عنوان رییس هیات داوران برگزیده شد. مهمترین دستاورد سینمایی وی حضور در جشنواره کن بود. «آندری وایدا» با فیلم «مرد آهنین» نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۸۰؛ در سیوسومین دوره جشنواره کن «کرک داگلاس»، بازیگر و تهیهکننده سرشناس آمریکایی بر مسند ریاست هیات داوران نشست. وی موفقیت قابل ملاحظهای در کن به دست نیاورده بود. فیلمهای «All That Jazz» ساخته «باب فاسی» و «کاگهموشه» به کارگردانی «آکیرا کوروساوا» نخل طلا را تصاحب کردند.
۱۹۷۹؛ «فرانسوا ساگان»، رماننویس و نمایشنامهنویس فرانسوی رییس هیات داوران معتبرترین رویداد سینمایی دنیای شد تا برخلاف سایر جشنوارههای سینمایی، یک نویسنده این مسئولیت را برعهده بگیرد. فیلم «اینک آخرالزمان» ساخته «فرانسیس فورد کوپولا» و «طبل حلبی» ساخته «فولکر شلوندورف» در پایان این دوره نخل طلا را دریافت کردند.
۱۹۷۸؛ «الن پاکولا»، سینماگر آمریکایی بر صندلی ریاست هیات داوران کن نشست. فیلم «درخت چوب صندل» به کارگردانی «ارمانو اولمی» نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۷۷؛ «روبرتو روسلینی»، کارگردان صاحبنام ایتالیایی که از او بهعنوان "پدرخوانده موج نوی سینمای فرانسه" یاد میشود، در این سال ریاست هیات داوران کن را عهدهدار بود. وی پیش از این و در سال ۱۹۴۶ با فیلم «رم شهر بیدفاع» موفق شده بود جایزه بزرگ هیات داوران کن را بگیرد.
۱۹۷۶؛ «تنسی ویلیامز»، نویسنده شهیر آمریکایی در این دوره رئیس هیات داوران کن بود که در پایان فیلم «راننده تاکسی» ساخته «مارتین اسکورسیزی» نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۷۵؛ «ژان مورو»، کارگردان، بازیگر و فیلمنامهنویس فرانسوی درحالی رئیس هیات داوران شد که در کارنامه سینماییاش یک نخل طلای افتخاری و یک جایزه بهترین بازیگری زن دیده میشود. در این سال فیلم «گزارش سالهای آتش زیر خاکستر» ساخته «محمد لخدر حمینه» بهترین اثر بخش رقابتی شد.
اولیویا دو هالیواند۱۹۷۴؛ «رنه کلر»، فیلمساز برجسته فرانسوی از سوی مسئولان جشنواره کن به عنوان رئیس هیات داوران انتخاب شد. «مکالمه» ساخته «فرانسیس فورد کاپولا» بهترین فیلم معرفی شد.
۱۹۷۳؛ «اینگرید برگمن»، ستاره درخشان دهه ۴۰ هالیوود و برنده سه جایزه اسکار بازیگری رییس هیات داوران کن بود. جایزه نخل طلا مشترکا به «مترسک» ساخته جری شاتزبرگ و «مزدور» ساخته آلن بریجز رسید.
۱۹۷۲؛ «جوزف لوزی»، کارگردان آمریکایی که دو نخل طلا با فیلمهای «تصادف» و «واسطه» داشت و همچنین دو بار نیز در بخش رقابتی نامزد نخل طلا بود، رییس هیات داوران کن شد. «طبقه کارگر به بهشت میرود» ساخته الیو پتری بهترین فیلم بخش رقابتی شد.
۱۹۷۱؛ «میشله مورگان»، بازیگر فرانسوی به عنوان رییس هیات داوران انتخاب شد. فیلم «واسطه»ساخته جوزف لوزی نخل طلا را کسب کرد.
۱۹۷۰؛ «میگل آنخل آستوریاس»، شاعر و نویسنده اهل گواتمالا به عنوان یکی دیگر از چهرههای ادبی رییس جشنواره کن شد. فیلم معروف «MASH» ساخته رابرت آلتمن نخل طلا را گرفت.
۱۹۶۹؛ «لوچیانو ویسکونتی»، کارگردان بنام ایتالیایی در این سال رییس هیات داوران شد. وی دوبار با فیلمهای «مرگ در ونیز» (۱۹۷۱) و «یوزپلنگ» (۱۹۶۳) نامزد نخل طلا شد و توانست با فیلم «یوزپلنگ» نخل طلا را از آن خود کند. همچنین وی برای این فیلم جایزه بیستوپنجمین سالگرد تاسیس جشنواره کن را گرفت. جایزه نخل طلا به «اگر ...» ساخته لیندسی اندرسون رسید.
از سال ۱۹۶۸ تا اولین سال برگزاری جشنواره کن در سال ۱۹۴۶ نیز به ترتیب چهرههای هنری چون «آندره چاسمن» (۱۹۶۶۸)، «الساندرو بلاستی» (۱۹۶۷)، «سوفیا لورن» (۱۹۶۶)، «اولیویا دو هاویلاند» (۱۹۶۵)، «فریتز لانگ» (۱۹۶۴)، «آرماند سالاکرو» (۱۹۶۳)، «تتسورو فروکاکی» (۱۹۶۲)، «ژان جیونو» (۱۹۶۱)، «جورج سیمنون» (۱۹۶۰)، «مارسل آکارد» (۱۹۵۸/۱۹۵۹)، «آندره مائوریس» (۱۹۵۷)، «موریس لمن» (۱۹۵۶)، «مارسل پانول» (۱۹۵۵)، «ژان کوکتو» (۱۹۵۴/۱۹۵۳)، «موریس جنوا» (۱۹۵۲)، «آندره موریس» (۱۹۵۱) و «جورج هویسمن» برای سالهای (۱۹۴۹/۱۹۴۷/۱۹۴۶) ریاست هیات داوران جشنواره بینالمللی فیلم کن را برعهده داشتند.
لیلا حاتمی*عباس کیارستمی کارگردان سرشناس ایرانی در عرصه بینالمللی در سال ۱۹۹۳، لیلا حاتمی در سال ۲۰۱۴، کتایون شهابی در سال ۲۰۱۶ و اصغر فرهادی در سال ۲۰۲۲ سینماگران ایرانی هستند که تاکنون در میان اعضای هیات داوران بخش رقابتی جشنواره کن حضور داشتهاند.
* «ژن مورو» بازیگر فرانسوی تنها چهرهای است که دو بار افتخار ریاست داوران کن را داشته است: نخستین بار در سال ۱۹۷۵ و بیست سال پس از آن در سال ۱۹۹۵.
* «ویلیام استرین» رماننویس آمریکایی برنده جایزه پولیتزر، تنها چهره غیرحرفهای در امر سینماست که تاکنون رئیس داوران بخش مسابقه اصلی جشنواره کن بوده است. این نویسنده در سال ۱۹۸۳ به کن دعوت شد و هیات داوران تحت ریاست او ، جایزه نخلا طلای بهترین فیلم جشنواره را به «تصنیف نارایاما» ساخته «شوهی ایمامورا» از ژاپن اعطا کرد.
انتهای پیام